Van alles wat

Arno is zijn laatste slang ook kwijt, hij is dus weer "vrij". Hij krijgt een decubitusmatras, omdat hij erg veel last heeft van zijn rug. Dit was altijd al een zwak punt en nadat alles wat hij nu meemaakt dan kan je wachten op ellende met de rug. Hij vraagt ook vaak om pijnstillers omdat hij het anders niet houdt. Mijn moeder vind het erg lastig om Arno met zoveel pijn te zien, maar ze houdt zich kranig door dit hele gebeuren heen.
Hopelijk nu hij alle slangen kwijt is, komt hij wat meer aan bewegen toe. Zijn voeten en buik zijn nog erg dik van het vocht. Maar hij begint langzaam maar zeker wat kilo's/liters vocht kwijt te raken. Logisch dat hij zich moeilijk kan bewegen als je 15 kilogram extra mee moet zeulen en je bent erg verzwakt.
Maar dit komt allemaal goed. Geduld, geduld. Nu moet Arno er nog in gaan geloven.

Wij zijn vorige week een dagje naar Overloon Zoo geweest, hier een fotoootje


Er is me verschillende keren gevraagd: hoe gaat het nu met jou? Nou, het gaat aardig. Mijn grootste probleem op dit moment is mijn hoge rusthartslag, tussen de 120 en 130 slagen per minuut. Als ik naar de keuken loop om bijvoorbeeld een bakkie koffie te zetten is mijn hartslag al 150 of hoger. Ik ga braaf 4 x per week naar de fysio en als ik daar aankom is mijn hartslag zo hoog dat ik eigenlijk al getraind heb. Kortom, van echt trainen komt weinig. Ik ben eigenlijk zo de hele dag aan het sporten en ik kan je vertellen: je wordt er doodmoe van. Hoogstwaarschijnlijk komt dit "probleem" door de Xolair. Het wordt aangegeven als zeer zeldzame bijwerking. Nu ben ik bekend met het fenomeen dat de zeer zeldzame bijwerkingen bij mij voorkomen. Vroeger niet, je kon alles er in gieten of van alles slikken, nergens last van. Het lijkt wel of mijn lichaam ongeveer halverwege vorig jaar heeft gezegd: nu is het genoeg met alles. Xolair wil ik niet stoppen want ik heb er veel profijt van.