Ode aan René

Vorig weekend is mijn vriend René overleden. Hij is 45 jaar oud geworden. René had ook Cystic Fibrosis. René was een heel bijzonder mens. Met bijzonder bedoel ik niet bijzonder omdat hij nu overleden is en dan wordt iedereen de hemel in geprezen. Nee, met bijzonder bedoel ik met wat hij met zijn leven deed. Als kind was er een long verwijderd vanwege de voortdurende infecties die hij had met als gevolg dat zijn rug vergroeide. René liet zich echter niet leiden door zijn beperkingen, maar door zijn mogelijkheden. Ik leerde René kennen in Davos in Zwitserland waar ik in het Astma Centrum zat. René woonde in een hutje in de bergen, zonder sanitair en enige luxe. Je moet daarbij bedenken dat in de winter daar 2 meter sneeuw geen uitzondering is. Iedere morgen gingen we samen joggen. We maakten dan een rondje door het park, gingen vervolgens ontbijten in het astma centrum en dan gingen we samen naar fysiotherapie. Ik moest vervolgens aan mijn dagprogramma beginnen en René klom terug naar zijn hutje; vaak na een warme douche in het astma centrum: thuis had hij dat immers niet. René deed van alles in Davos; hij begreep als geen ander dat je met cf moet blijven bewegen om te blijven leven. Hij golfde, deed aan boogschieten, tai-kwon-do, joga en hij wandelde wat af daar in de bergen. Hij was toentertijd al behoorlijk beperkt in zijn mogelijkheden; ik heb het dan over de eind jaren '80, begin jaren '90. Een ander zou misschien met René's mogelijkheden in zijn bed blijven liggen. René deed al het bovenstaande en nog veel meer. Ook was René spiritueel ingesteld, waar hij zelf erg veel kracht uit haalde. Ik was inmiddels al lang weer in Nederland, maar hield contact met René. Toen René naar Nederland kwam voor vakantie, vertrok ik naar zijn hutje in Davos om op Poekie (de poes) te passen (allergie, toen nog nooit van gehoord). Tjonge, dat was behelpen! Bij de buren naar de wc en douchen, de enige waterkraan die in het huisje was, bevroor. Heel ver afdalen naar het dorp om je boodschappen te halen en vervolgens weer omhoog klimmen met boodschappen. René deed dat dus allemaal te voet. De jaren verstreken en René kon daar echt niet meer blijven wonen vanwege de hoogte en dus zuurstofgebrek. Hij gebruikte ook al zuurstof, ook toen ik er was, maar nu werd de hoogte echt te veel en René vertrok naar Nederland. Echter het grootste geluk in zijn leven was nog voor zijn vertrek gebeurd: René leerde zijn grote liefde Christiane kennen. Samen zijn ze in Nederland gaan wonen. De jaren daarna spraken of zagen we elkaar nog regelmatig. Dan had ik René aan de telefoon en dan vertelde hij tussen neus en lippen door dat hij was begonnen met salsadansen ofzo. In mijn hoofd dacht ik dan weer 'hoe is dat nu weer mogelijk?' Een andere keer was hij gaan klimmen aan zo'n klimmuur en zo kan ik nog tig voorbeelden noemen. Op een gegeven moment kwamen René en Christiane in aanraking met Chi Neng en zoals René was stortte hij zich daar ook meer dan volledig in en ging op een gegeven moment daar zelfs les in geven. René had medisch gezien zijn dips, maar steeds krabbelde hij er weer bovenop. Zelf schreef hij het voor een groot deel toe aan Chi Neng. Mochten jullie je afvragen wat dit is, kijk dan op http://www.chineng.eu/nl of op de eigen website van René en Christiane:

http://www.sonrisas.nl

Zijn innerlijke kracht was onvoorstelbaar groot. Hij was en blijft een inspiratiebron voor mij.

Zijn afscheid was mooi.