Sinds vrijdag weer thuis

Ik ben afgelopen vrijdag naar huis gekomen uit het ziekenhuis.
Zo kon ik mee mijn moedertje van schiphol halen, die kwam terug uit Goteburg van de World Transplant Games, waar mijn broer aan meedeed.
Ik ben nu meubels aan het verkopen, want ik maak van de woonkamer mijn atelier.
Ik merk als ik van huis moet om te gaan schilderen ik dat niet zo snel doe, straks moet elk opstakel om te starten weggenomen zijn.
Ik probeer het gewone leven weer op te pakken.

Het roer om

Altijd een leuk programma om naar te kijken.
Hier is ook het roer om.
De intraveneuze antibiotica is gestopt en nieuwe medicatie is nu gericht op mijn ABPA (Allergisch Bronchiale Pulmonaire Aspergillose) behandelen, mijn IGe waarde was torenhoog. Dit verklaart ook dat ik zo benauwd was toen ik opgenomen werd en na het intraveneus spuiten van prednison toch vrij snel weer opknapte. Het einde van de opname is nu ook in zicht, omdat alles wat ik nu krijg oraal is.

Sinds vandaag kun je op www.jaofnee.nl kijken hoe jouw gemeente het doet qua donorregistratie.
Abcoude staat in de ranking op plaats 1092, 42% is geregistreerd, waarvan 26% JA heeft gezegd en 16% NEE. Dat moet beter kunnen mensen!!!

Het houdt niet op, die grappen

Gisteren weer opgenomen met enorme benauwdheid. Na het intraveneus spuiten van prednison en het nodige verneveld te hebben, is de ergste benauwdheid vertrokken. Hallelujaaaaaaa! De eerste nattevingerwerkconclusie is misschien een virale infectie, waardoor mijn eigen lichaam zich tegen mij keert????
Ik geloof er allemaal geen fluit van. Sinds maart is er iets aan de hand wat ik niet ken. Normaal als ik ziek werd dan wist ik: dit is er aan de hand, daardoor is het gekomen en zo lossen we het op. Nu... geen idee! Ik heb geopperd om eens door de scan te gaan om eens verder te kijken.
Het moment is weer uiterst ongelukkig. Ik moet naar Zweden om de deelnemers aan de World Transplant Games aan te moedigen en dan met name mijn broer.
Lijkt wel of ik een abonnement heb op: hoe verpest ik uitjes en laat ik vakanties niet doorgaan.

Daar zijn we weer

Inmiddels al 3 weken thuis. Er is veel gebeurd en ook weer niet.
Antoine heeft een huis gekocht en is erin aan het klussen. Ik heb gisteren een stap gezet die ik liever nog niet wilde zetten: ik heb een rolstoel gekocht. Ik was heel sterk allerlei dingen aan het vermijden, omdat ik zoooo moe ben in mijn benen. Daarnaast nog de verminderde longfunctie die schijnt te gaan wennen, maar zover is het nog niet.
Gisteren nadat we de rolstoel hadden gehaald, zijn we meteen een meubelzaak ingegaan; ik in de rolstoel, zodat ik meteen mijn vuurdoop had. We hebben zeker een half uur rondgelopen en ik was zowaar bezig met meubels kijken in plaats van proberen niet om te vallen, te blijven staan, niet tegen de meubels te stoten, door te ademen en me af te vragen wanneer we naar huis zouden gaan.
Het moest ook wel nu gebeuren, want als alles meezit, gaan we binnenkort voor een weekje naar Zweden: we gaan mijn broer en anderen aanmoedigen die meedoen met de WTG (World Transplant Games). Het is in Göteborg en dan wil je toch ook iets van de stad en omgeving zien.
Dat er weinig is gebeurd, houdt in: dat ik nog niet zoveel uitvoer. Ik kom mijn dagen aardig door, maar vooral met gewoon voor mezelf zorgen.
Ik ben nogal een bemoeial, regelaar,  enz. enz. en het is lastig om dingen uit handen te geven; dat is totaal tegen mijn aard. Heeft er iemand goede tips, want ik word er knap chagerijnig en ontevreden van? Ook dat zal wel weer wennen.